Γοήτευσε στη μεγάλη οθόνη ως η απόλυτη πρωταγωνίστρια, αποτελώντας το ιδανικό σκηνικό για να εκφρασθούν σπουδαίοι δημιουργοί. Η 7η τέχνη θα λατρεύει παντοτινά την Αράχωβα των κινηματογραφικών μπομπίνων και του λευκού πανιού.
Ευλογημένη από το Δημιουργό, δεν θα μπορούσε να μην υμνηθεί και από την 7η τέχνη. Η Αράχωβα υπήρξε η Μούσα εξαίρετων Ελλήνων και ξένων κινηματογραφιστών. Όλοι τους αναζητούσαν στο «πρόσωπο» της απόλυτης «πρωταγωνίστριας» και των ανθρώπων της, την ανέγγιχτη ελληνικότητα...
...Μέσα από τα μάτια του Μιχάλη Κακογιάννη ή του Νέστορα Μάτσα αποτυπώθηκε στο φιλμ και με αυτό τον τρόπο στην αιωνιότητα, η πολιτισμική ταυτότητα της χώρας μας με υλικό την αυθεντικότητα του αραχωβίτικου τοπίου. Το Βήμα γράφει στις 11 Φεβρουαρίου του 1958 για το «Τελευταίο Ψέμα»: «...η γραφικότητα της Αράχωβας έχει εδώ καθαρά οργανική, δραματική λειτουργία». Σε διαφορετικές του στιγμές, λοιπόν, αλλά έχοντας πάντοτε ως αναφορά τον τόπο που διάλεξαν οι αετοί του Δία ως ομφαλό της γης, το σινεμά μάς συστήνει σε μία άλλη Αράχωβα. Ας τη γνωρίσουμε καρέ καρέ...
TO ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΨΕΜΑ (1958)
Σκηνοθεσία: ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
Ο Μιχάλης Κακογιάννης αρνήθηκε να υποπέσει στο ατόπημα του κενού «εξωτισμού» που ζητούσε το ξένο κοινό από τις ελληνικές παραγωγές της εποχής. Χειρίστηκε μοναδικά τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των χαρακτήρων και του τόπου, χαρίζοντάς μας μια σπάνιας καθαρότητας εικόνα της Αράχωβας.
ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ (1959)
Σκηνοθεσία: ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
Αναδεικνύοντας μεγάλους κινηματογραφικούς αστέρες όπως το Σπύρο Φωκά και την Κάκια Αναλυτή στην πρώτη τους κινηματογραφική εμφάνιση, το Ματωμένο Ηλιοβασίλεμα προέβαλε και την ομορφιά της Αράχωβας.
ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΑ (1961)
Σκηνοθεσία: ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Ένα τυπικό ειδύλλιο, γεννημένο μέσα από τη λαϊκή παράδοση, αντικατοπτρίζει την κοινωνία του νεοσύστατου έθνους. Στο βουκολικό δράμα άφησε το στίγμα της η αγνότητα και η απλότητα της καθημερινότητας στην ελληνική επαρχία. Η δυναμική της αραχωβίτικης φύσης έδωσε υπόσταση στις λαϊκές αφηγήσεις.
ΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ... (1967)
Σκηνοθεσία: ΜΑΤΣΑΣ ΝΕΣΤΟΡΑΣ
Ο σκηνοθέτης που αγάπησε την Αράχωβα όσο κανένας, τη βλέπει ως πόλη-κράτος και ξεκινά ένα διάλογο του χθες με το σήμερα. Με αφορμή τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη και εμπνεόμενος από τον μαγικό τόπο της Αράχωβας, αναζητά το αρχαίο ελληνικό ιδεώδες της ειρήνης στον νέο ομφαλό του πνεύματος, όπως ο Άγγελος Σικελιανός εμπνεύστηκε από τους Δελφούς την αναβίωση των δελφικών εορτών.
ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΣΣΑΣ (1967)
Σκηνοθεσία: ΤΕΜΠΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Το σενάριο του Νέστορα Μάτσα με τις εθνογραφικές και λαογραφικές αναφορές αναβιώνει τη λαϊκή παράδοση κι η ταινία αποτελεί πλέον αρχειακό υλικό για τους Αραχωβίτες. Εμείς αναγνωρίζουμε περιοχές της Αράχωβας που ακόμη μας προκαλούν να έρθουμε σε επαφή με την πραγματική διάσταση της φύσης αλλά και ντόπιους κατοίκους που ως κομπάρσοι γεννούν μνήμες στην τοπική κοινωνία.
ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ (1985)
Σκηνοθεσία: ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Ο κινηματογράφος του δημιουργού εκφράζεται και τη δεκαετία του '80 με σκηνικό την Αράχωβα, αυτή τη φορά για να περιγράψει τις σκοτεινές στιγμές του ελληνισμού από το μεσοπόλεμο έως και τη δικτατορία. Το ανέγγιχτο από το χρόνο χωριό, αποτελεί το καλύτερο υλικό για τον Παντελή Βούλγαρη, ώστε να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα που απαιτεί η προσέγγισή του.
ΣΗΜΕΡΑ...
Ο τόπος αυτός δεν θα σταματήσει ποτέ να προσελκύει το ενδιαφέρον -άλλοτε απλών επισκεπτών που καταφθάνουν για να απολαύσουν την κοσμοπολίτικη αύρα και τις ανεξάντλητες ομορφιές της, κι άλλοτε μεγάλων καλλιτεχνών που εμπνέονται για να εκφραστούν δημιουργικά. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος το 1999, επέλεξε για τα γυρίσματα της ταινίας «Αυτή η νύχτα μένει» και για τη σκηνή της εγκατάλειψης της Στέλλας μετά την απαγωγή της, ένα ορεινό χιονισμένο τοπίο στο χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού. Μόλις ένα χρόνο πριν, για τη χολιγουντιανή παραγωγή «My life in Ruins», η Nia Vardalos κινηματογράφησε μέρος του δικού της παραμυθιού στον ιερό χώρο των Δελφών, στρέφοντας και πάλι τα βλέμματα του πλανήτη σε αυτό τον συναρπαστικό τόπο.
